WTORKI/CZWARTKI :

od godz. 15.30 do 16.45

Ogólne zasady

Mecze piłki nożnej rozgrywane są według pewnych zasad, które nazywamy przepisami piłki nożnej. Do gry używa się pojedynczej, okrągłej piłki. Obie drużyny, składające się z 11 zawodników, rywalizują ze sobą w celu wbicia piłki do bramki przeciwnika, co nazywamy zdobyciem gola (bramki). Drużyna, która w momencie zakończenia meczu, ma więcej strzelonych goli, wygrywa mecz. Jeżeli obie drużyny mają strzeloną taką samą ilość bramek, mamy wtedy remis. W wyjątkowych sytuacjach, nie dopuszcza się do wyniku remisowego i rozgrywa zawody, aż do wyłonienia zwycięzcy.

Podstawową zasadą jest zakaz używania rąk do przemieszczania piłki (zakaz ten nie dotyczy jednak bramkarzy). Jedyną sytuacją w której zawodnik może zagrać piłkę ręką, jest wrzut z autu. Zawodnicy przeważnie używają stóp do poruszania piłki, chociaż mogą używać do tego innych części ciała (np. głowy, tułowia, barku)
Podczas piłkarskiego meczu możemy być świadkami dryblingów (minięcie przeciwnika z piłką przy nodze), podań i strzałów na bramkę, która jest strzeżona przez bramkarza z przeciwnej drużyny. Drużyna, która nie jest w posiadaniu piłki może próbować przejąć ją od rywala poprzez przecięcie podania pomiędzy przeciwnikami, bądź też przez bezpośrednie odebranie piłki zawodnikowi z przeciwnej drużyny. Należy jednak pamiętać, że fizyczny kontakt pomiędzy zawodnikami jest niedozwolony.

- pole gry

Mecze rozgrywane są na boisku, którego wielkość zawiera się w następujących wymiarach: szerokość od 45 m do 90 m, a długość od 90 m do 120 m.
Boisko oznaczone jest białymi liniami. W chwili wyjścia piłki poza te linie, mecz jest przerywany, a piłkę ponownie do gry wprowadza zawodnik drużyny, która wcześniej nie była w posiadaniu piłki. Boisko podzielone jest na połowy przez linię środkową. Na murawie są jeszcze inne mniejsze wydzielone pola:
- pole bramkowe – wyznaczone przez linie, znajdujące się w odległości 5,5 m od bramki
- pole karne – pole wyznaczone przez linię, znajdującą się w odległości 16,5 m od bramki. Wewnątrz tego pola w odległości 11 m od bramki znajduje się punkt rzutu karnego.
W każdym z rogów boiska znajduje się chorągiewka, której zadaniem jest oznaczenie krańców boiska.

- bramki

Bramki są ustawione na krańcach krótszych boków boiska. Składają się z dwóch słupków o wysokości 2,44 m, postawionych pionowo, znajdujących się w odległości od siebie 7,32 m i górą połączonych poprzeczką. Bramki, podobnie jak linie muszą być białego koloru.

- piłka

Zgodnie z wymogami piłki nożnej, piłka musi być sporządzona ze skóry lub sztucznego materiału. Jej obwód musi zawierać się w granicach 68 – 70 cm, a jej masa musi być pomiędzy 410, a 450 g.
Piłkę można uderzać głową, nogą, przyjmować na klatkę piersiową itp., ale nie wolno dotykać rękami. W obrębie pola karnego zakaz ten nie dotyczy bramkarza, po uderzeniu piłki przez zawodnika drużyny przeciwnej. Celowe dotknięcie piłki ręką jest karane rzutem wolnym dla drużyny przeciwnej (lub rzutem karnym, jeśli piłki dotknął zawodnik pola we własnym polu karnym). W zależności od sytuacji, sędzia może dodatkowo ukarać zawodnika, który przewinił kartką.

- zawodnicy

Drużyna piłkarska składa się z 11 podstawowych zawodników. Możliwa jest większa ilość piłkarzy – są oni tak zwanymi zawodnikami rezerwowymi, których można wykorzystać do dokonania zmiany piłkarza znajdującego się aktualnie na boisku. Drużynę tworzy bramkarz oraz dziesięciu zawodników z pola. Wszyscy oprócz bramkarza muszą być ubrani w jednakowe stroje. Bramkarz jako zawodnik, którego obowiązują nieco inne przepisy, musi mieć strój wyróżniający go spośród innych piłkarzy. Przepisy piłki nożnej nie wyróżniają innych pozycji niż bramkarz, ale praktyka spowodowała wytworzenie kilku innych pozycji. Ogólnie rzecz biorąc mamy trzy główne kategorie: napastnicy, których zadaniem jest zdobywanie bramek; obrońcy, którzy chronią swój zespół przed stratą bramki oraz pomocnicy, których zadaniem jest rozgrywanie piłki, by ułatwić napastnikom strzelenie bramki. Wszystkich tym zawodników, w przeciwieństwie do bramkarza, możemy nazwać zawodnikami, grającymi w polu. Powyższe pozycje można jeszcze podzielić ze względu na to, na jakiej stronie boiska gra zawodnik. Na przykład są: środkowi obrońcy, prawo- i lewoskrzydłowi pomocnicy.


Wykroczenia i kary:

Niedozwolone i niebezpieczne zagrania, zwane faulami, są wychwytywane i karane przez sędziego prowadzącego zawody (zwanego też arbitrem). Przykładowymi niedozwolonymi akcjami mogą być: zagranie piłki ręką, podkładanie nogi zawodnikowi przeciwnej drużyny, opychanie rywala. Niedozwolone zagrania karane są przez arbitra poprzez odgwizdanie rzutu wolnego, bądź rzutu karnego w zależności od miejsca w jakim nastąpił faul. Sędzia może ukarać zawodnika grającego niezgodnie z przepisami żółtą kartką (ostrzeżenie), bądź czerwoną (konieczność opuszczenia boiska). Otrzymanie drugiej żółtej kartki przez tego samego zawodnika , ma takie same skutki jak otrzymanie czerwonej kartki.


Rzut wolny
Po przewinieniu zawodnika, czy też po spalonym sędzia zatrzymuje grę i każe ją wznowić drużynie poszkodowanej z miejsca, w którym popełniono wykroczenie. Rozróżniamy rzut wolny pośredni - czyli taki, w którym piłka przed wpadnięciem do bramki musi mieć kontakt z innym zawodnikiem, nie tylko z wykonawcą rzutu i rzut bezpośredni - gdzie wykonawca może od razu strzelać na bramkę przeciwnika. W czasie wykonywania rzutu wolnego żaden z zawodników drużyny przeciwnej nie może stać bliżej niż 9 m 15 cm (10 jardów) od miejsca wykonywania rzutu wolnego. Bardzo często drużyna, przeciw której wykonywany jest rzut wolny ustawa mur, aby utrudnić przeciwnikowi strzał na bramkę. W murze może stać dowolna ilość zawodników. Najczęściej decyzję o ustawieniu muru poodejmuje bramkarz, on też decyduje ilu zawodników powinno się tam znaleźć. Jeśli przed wykopem któryś z zawodników drużyny przeciwnej znajdzie się w strefie 9 metrów 15 centymetrów, to rzut wolny jest powtarzany, a zawodnik może zostać ukarany upomnieniem lub kartką. Faul, po którym odbywać się będzie rzut wolny musi mieć miejsce poza obszarem pola karnego rywala, w przeciwnym wypadku sędzia dyktuje tzw. jedenastkę czyli rzut karny.

Rzut karny

Rzut z odległości 11 m od bramki. Jest wykonywany, gdy w czasie gry na polu karnym zostaje sfaulowany zawodnik drużyny atakującej lub zawodnik przeciwnej drużyny dotknie piłkę ręką. W polu karnym (pomiędzy zawodnikiem wykonującym rzut, a bramkarzem) nie może być innych zawodników. Przy rzucie karnym bramkarz do momentu kopnięcia piłki przez wykonującego rzut zobowiązany jest poruszać się wyłącznie po linii bramkowej. Rzuty karne czasami wykonuje się na zakończenie spotkań, gdy podczas regulaminowego czasu gry padł remis.


Przywilej korzyści

W celu zadośćuczynienia drużynie na której popełniony został faul sędziowie używają czasami tzw. „przywileju korzyści”. Oznacza on, że odgwizdanie pewnych sytuacji i decyzji można odłożyć w czasie na później, jeśli drużyna pokrzywdzona odniesie z tego wyraźną korzyść. Przykładowo – jeśli podczas wykonywania rzutu wolnego mur wbiegnie w strefę 9,15 m od piłki, a mimo to padnie gol, to sędzia nie nakaże powtórzenia rzutu wolnego. Podobnie będzie, gdy nastąpi faul na kartkę, lecz sędzia zdecyduje pokazać się ją po zakończeniu akcji, gdyż pokrzywdzona drużyna pomimo faulu jest w posiadaniu piłki.

Spalony

Wydaje się, że zasada spalonego jest najbardziej skomplikowaną zasadą w piłce nożnej i osoby, które nie miały wcześniej do czynienia z tym sportem , mogą mieć trudności z jej zrozumieniem. Spalony - silnie ogranicza możliwości angażowania się w akcje ofensywne zawodników. Mówiąc najprostszym językiem, zawodnik z drużyny atakującej nie może po prostu czekać na piłkę blisko bramki przeciwnika, mając między bramką a nim, tylko bramkarza.
Spalony jest wtedy gdy napastnik wysunie się za linie obrony i przedostatniego zawodnika drużyny broniącej się w momencie podania piłki.


Stałe fragmenty gry

Oprócz rzutów karnych i wolnych w piłce nożnej występują inne stałe fragmenty gry nie związane z przewinieniami. Do nich należą wznowienie gry od środka, wrzut z autu, rzut od bramki (tzw. piątka), rzut rożny, rzut sędziowski.

Wznowienie gry od środka

Wykonywane jest na początku każdej połowy, lub po strzelonej bramce, wykonywany przez drużynę, która tą bramkę straciła.


Wyrzut z autu

Jeśli piłka po uderzeniu, podaniu lub odbiciu przekroczy boczną linię boiska, sędzia odgwizduje aut. Wznowienie gry następuje przez wyrzut piłki rękoma, zza głowy, przez zawodnika drużyny przeciwnej. Jest to jedyny fragment gry, kiedy zawodnik z pola może zagrywać piłkę ręką.


Rzut rożny –
stały fragment gry wykonywany, gdy któryś z zawodników broniących się, wybije piłkę poza własną linię bramkową. Sędzia wtedy przyznaje drugiej drużynie rzut rożny (ang. corner), z którego piłka jest wznawiana wykopem z narożnika boiska przez zawodnika drużyny przeciwnej.


Rzut od bramki (tzw. piątka)

- Stały fragment gry wykonywany, gdy któryś z zawodników atakujących wybije piłkę poza linię bramkową przeciwnika. Jeden z zawodników drużyny broniącej się, ustawia piłkę na własnym polu bramkowym i nogą wprowadzą ją do gry.

Rzut sędziowski –

Rzutem sędziowskim wznawia się grę przerwaną sygnałem gwizdka, między innymi na skutek kontuzji zawodnika, zaistniałej bez naruszenia przepisów gry; konieczności usunięcia z boiska osób nieupoważnionych, uszkodzenia piłki. Do rzutu sędziowskiego przystępuje po jednym z zawodników z rywalizujących drużyn, sędzia rzuca piłkę na boisko, a dwaj zawodnicy starają się ją wywalczyć dla własnej drużyny.

Czas trwania gry i wyłanianie zwycięzcy

Przeważnie mecz piłki nożnej dorosłych drużyn trwa 90 minut (dwie połowy po 45 minut). Czas meczu liczony jest ciągle, co oznacza, że kiedy piłka jest poza grą, czas nadal płynie. Sędzia może przedłużyć każdą połowę meczu stosownie do przerw w grze. Zwykle jest 15 minutowa przerwa pomiędzy obiema połowami.
W rozgrywkach ligowych na końcu spotkania dopuszczalny jest remis. W zawodach typu: przegrywający-odpada, musi być rozegrana dogrywka. Dogrywka składa się z dwóch połów, trwających po 15 minut. Jeśli dogrywka nie przyniesie rozstrzygnięcia, wówczas zawodnicy obu drużyn wykonują serię rzutów karnych (po 5 rzutów karnych, każda dla każdej drużyny), a gdy i po nich nie ma zwycięzcy, wykonuje się na przemian po jednym rzucie karnym, aż do osiągnięcia ostatecznego zwycięstwa.


Sędziowie

Mecz piłkarski prowadzony jest przez sędziego głównego, który ma pełne prawa do egzekwowania przepisów i którego decyzje są ostateczne. Sędziemu głównemu towarzyszą dwaj sędziowie liniowi oraz asystent. Zadaniem sędziów liniowych jest pomaganie w podejmowaniu decyzji sędziemu głównemu, poprzez sygnalizację chorągiewką. Asystent sędziego głównego pilnuje zgodności z przepisami dokonywanych zmian, oraz pokazuje czas doliczony do regulaminowego czasu meczu.


T A K T Y K A

Wprowadzenie

Taktyka - w piłce nożnej jak i w innych sportach jest zbiorem zasad i reguł, dzięki którym możliwe jest osiągnięce celu, jakim jest wygranie meczu. Taktyka określa sposób zachowania całego zespołu oraz poszczególnych zawodników na boisku w konkretnych sytuacjach. Stosowanie przez trenerów różnych formacji na boisku wymaga wprowadzenia odpowiednich ustawień taktycznych dla każdego zawodnika. Założenia taktyczne są w dużej mierze zależne od zastosowanej formacji na boisku.

Formacja w piłce nożnej jest sposobem rozmieszczenia zawodników na boisku, podzielonych na 3 podstawowe grupy: obrona, pomoc oraz atak. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej formacji, zespół w zależności od rywala z jakim rozgrywa spotkanie, może utworzyć formacje nastawione na atak (ofensywne), bądź też ze wzmocnioną linią obrony (defensywne). Formacje ustalane są przez trenerów zespołów.


Formacja 4-3-3
została po raz pierwszy użyta w 1962 na Mistrzostwach Świata przez brazylijską reprezentację narodową. Dodatkowy gracz w środku pola wzmacniał obronę i pozwalał na przeprowadzenie bardziej zaskakujących zagrań przez linię pomocy. Trzech pomocników zwykle gra blisko siebie, by wspierać obronę. Napastnicy grają w dużych odległościach od siebie w celu stwarzania zagrożenia
z każdej strony bramki przeciwnika. Napastnicy w razie potrzeby mają za zadanie cofnąć się do pomocy, by wesprzeć działania obronne.
4-3-3 jest szeroko odbierana jako formacja kładąca nacisk na defensywę

Tego ustawienie z wielkimi sukcesami używa José Mourinho kierując Chelsea Londyn. Wielu krytyków uważa jednak, ze drużyna taka jak Chelsea powinna stawiać na atak i zmienić formację na bardziej ofensywną.

Zespoły które używały tej formacji:
Brazylia, zwycięzcy Mistrzostw Świata w 1962
Feyenoord, zwycięzca Ligi Mistrzów (Pucharu Klubowych Mistrzów Europy) w 1970
Rosenborg B.K., podczas wygranych 13 meczach ligowych z rzędu i uczestniczenia przez 10 sezonów w Lidze Mistrzów
FC Barcelona

4-4-2

Obecnie najbardziej popularna formacja. Wymaga ona ciężkiej pracy od pomocników, którzy muszą wspierać zarówno obronę, jak i atak. Jeden ze środkowych pomocników ma za zadanie włączać się do akcji ofensywnych, tak często jak to możliwe, natomiast rola drugiego ogranicza się do zabezpieczania środka pola gry. Boczni pomocnicy również muszą ciężko pracować – atakować skrzydłami, a w obronie zabezpieczać bocznych obrońców. Gdy drużyna atakuje boczni obrońcy muszą wesprzeć linię pomocy.

Zespoły które używały tej formacji:
Brazylia, podczas Mistrzostw Świata w 1994 (trener: Carlos Alberto Parreira )
Manchester United za Alexa Fergusona


4-4-2 diament (nazywana też 4-3-1-2)

Zmodyfikowana taktyka 4-4-2. W środku pomocy tuż za napastnikami znajduje się ofensywny pomocnik, który ma bardzo ograniczone zadania defensywne, jego zadaniem jest wpierać linię napadu poprzez dynamiczne wejścia ze środka pola. Drugi środkowy pomocnik ogranicza się do destrukcji. Boczni pomocnicy dążą do maksymalnego zagęszczenia środka boiska, więc ich akcje skrzydłami są mocno ograniczone.

Zespoły które używały tej formacji:
Anglia, podczas Mistrzostw Świata w 1966 r. (zwycięzca)
FC Porto, zwycięzca Ligi Mistrzów w 2004 r. (trener José Mourinho)
obecnie Niemcy, z Michaelem Ballackiem jako ofensywnym pomocnikiem i Torstenem Fringsem jako defensywnym pomocnikiem
Bayern Monachium, z Royem Makkay'em (ofensywny pomocnik)

4-4-1-1

W taktyce tej mamy dwóch napastników, ale nie grają oni w linii. Jeden z napastników jest cofnięty za plecy drugiego. Wysunięty napastnik jest najczęściej wysokim, dobrze zbudowanym piłkarzem walczącym o górne piłki z obrońcami. Cofnięty napastnik jest zwykle bardzo dobrze wyszkolony technicznie i cechuje się wysoką kreatywnością. Cofnięty napastnik często jest rozgrywającym. Środkowi pomocnicy mają się włączać w akcje ofensywne tak często jak tylko jest to możliwe. Boczni pomocnicy atakują skrzydłami, a na ich miejsce wchodzą boczni obrońcy.

Zespoły które używały tej formacji:
Włochy podczas Mistrzostw Świata w 2006 (zwycięzcy)
Juventus Turyn, w sezonach 2001/2002 i 2002/2003 (dwukrotne mistrzostwo Włoch) i drugie miejsce w Lidze Mistrzów w 2003 r.), z Alessandro del Piero jako wysuniętym i Davidem Trezeguetem jako cofniętym napastnikiem.


5-3-2

W tej formacji występuje trzech środkowych obrońców. Gra drużyny w dużej mierze zależy od bocznych obrońców, którzy mają grać jak skrzydłowi pomocnicy. Ich zadaniem jest granie na całej długości boiska, wspierając zarówno atak, jak i obronę.

Zespoły które używały tej formacji:
Meksyk, w Pucharze Konfederacji w 2005
Niemcy, zwycięzcy Mistrzostw Świata w 1990


3-4-3

Używając formacji 3-4-3 wymaga się od pomocników, aby równo dzielili swój czas pomiędzy defensywę i ofensywę. Posiadanie tylko trzech nominalnych obrońców, oznacza, że jeżeli drużyna przeciwna przekroczy linię pomocy, ma dużo większe szanse na strzelenie gola niż przy formacji bardziej defensywnych 4-5-1, czy 4-4-2. Jednakże, trzech napastników tworzy sporą siłę ognia. Jest to taktyka dla drużyn z ofensywnym nastawieniem.

Zespoły które używały tej formacji:
AC Milan w końcu lat 90, z Alberto Zaccheronim (1999 – Mistrzostwo Włoch)


3-5-2

Jest to formacja bardzo podobna do 5-3-2, jednak w tym ustawieniu boczni zawodnicy są mocniej zorientowani na atak. Z tego powodu środkowi pomocnicy muszą często pozostawać w obronie by uchronić swoją drużynę przed kontratakiem. Formacja ta pierwszy raz na poziomie rozgrywek międzynarodowych została użyta przez meksykańskiego trenera Carlosa Salvatora Bilardo podczas Mistrzostw Świata w 1986 r.

Zespoły które używały tej formacji:
Argentyna, zwycięzca Mistrzostw Świata w 1986
Brazylia, zwycięzca Mistrzostw Świata w 2002



4-5-1

Formacja 4-5-1 może być odbierana jako typowo defensywne ustawienie, jednak dwaj boczni pomocnicy grają bardzo ofensywnie, co powoduje, że często w akcje ofensywne włącza się spora liczba zawodników. Tą formację często stosuje się przy jednobramkowym prowadzeniu, w celu utrzymania wyniku. Skoncentrowanie pomocników w środku boiska uniemożliwia przeciwnikowi atak pozycyjny. Samotny napastnik może mieć problemy z obroną rywala, dlatego środkowi pomocnicy muszą go wpierać w akcjach ofensywnych. Defensywny pomocnik bardzo często jest rozgrywającym i decyduje o szybkości gry.

Zespoły które używały tej formacji:
Liverpool FC, zdobywca Ligi Mistrzów w 2005 r. (ze Stevenem Gerrardem jako rozgrywającym)


4-2-3-1

Formacja ta jest często używana przez francuskie i hiszpańskie drużyny. Jest to bardzo elastyczna formacja, która z typowo defensywnej może przekształcić się w ofensywą. Zależy od sposobu przydzielenia zadań dla bocznych pomocników i obrońców. Samotny napastnik powinien być wysoki i silny, by móc w stanie przytrzymać piłkę i poczekać na pomocników. Może być również bardzo szybki, co zmusi obronę rywala do znacznego cofnięcia się pod własną bramkę, co powoduje, że ofensywny pomocnik będzie miał więcej miejsca na rozgrywanie piłki.

Polski Związek Piłki Nożnej jest największym, a zarazem jednym z najstarszych polskich związków sportowych. Zjazd założycielski odbył się w dniach 20 i 21 grudnia 1919 roku w Warszawie. Opracowano wówczas i zatwierdzono Statut stowarzyszenia, którego twórcami byli Józef Lustgarten, Jan Polakiewicz i Jan Weyssenhoff. Pierwszym Prezesem Związku wybrano znanego działacza Cracovii Kraków doktora Edwarda Cetnarowskiego. Pierwszą siedzibą PZPN był Kraków. Rok później zaczęły powstawać okręgowe związki piłkarskie. W 1920 roku działały już cztery regionalne związki: krakowski, lwowski, łódzki i poznański.

W 1921 roku przeprowadzono po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Polski, a historycznym triumfatorem została Cracovia. 18 grudnia tego roku pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała reprezentacja Polski. Biało-czerwoni przegrali w Budapeszcie 0:1 (0:1) z Węgrami. Popularność piłki nożnej w naszym kraju była jednak coraz większa. Pod koniec 1921 roku działało już 126 klubów, zrzeszających 2397 zawodników.

W następnym roku utworzono trzy kolejne okręgowe Związki Piłki Nożnej: górnośląski, lubelski i wileński. W 1923 roku PZPN został oficjalnie przyjęty w poczet członków FIFA (Międzynarodowa Federacja Związków Piłkarskich). Rok później nasza reprezentacja zadebiutowała w Igrzyskach Olimpijskich, które odbywały się w Paryżu. Start w tej imprezie nie był niestety udany, po porażce 0:5 z Węgrami szybko wróciliśmy do domu. Nie zahamowało to jednak rozwoju naszego piłkarstwa. W PZPN zarejestrowano już 510 klubów, 17 tysięcy zawodników i 200 sędziów.

W 1925 roku powstało Polskie Kolegium Sędziów Piłki Nożnej, a rok później odbył się pierwszy finał Pucharu Polski. Trofeum zdobyła Wisła Kraków, która pokonała 2:1 Spartę Lwów. 2 grudnia 1926 roku w Warszawie zorganizowano pierwszą konferencję porozumiewawczą w celu utworzenia ligi. Zwolennikami ligi była większość czołowych klubów, a przeciwnikami PZPN i okręgi. Podczas zwołanego w lutym 1927 roku w Warszawie Walnego Zgromadzenia Sprawozdawczego PZPN kluby i PZPN nie doszły do porozumienia. W polskim piłkarstwie nastąpił rozłam - 14 najlepszych klubów utworzyło ligę. Tylko Cracovia, której prezesem był... prezes PZPN Edward Cetnarowski pozostała wierna Związkowi. Pierwszy mecz ligowy odbył się 2 kwietnia 1927 roku w Warszawie - Warszawianka pokonała Legię 4:1. Ligową rywalizację wygrała krakowska Wisła, pierwszym spadkowiczem została Jutrzenka Kraków.

Tuż po rozgrywkach do ligi dołączyła Cracovia. Zwołane na 18 grudnia 1927 roku Nadzwyczajne Zgromadzenie PZPN usankcjonowało wreszcie rozgrywki ligowe. W 1928 roku siedzibę PZPN przeniesiono do Warszawy, a rok później powstały kolejne nowe okręgi: białostocki, poleski i wołyński. W 1934 roku nasza reprezentacja zadebiutowała w eliminacjach MŚ, a cztery lata później, po raz pierwszy w historii, zakwalifikowała się do finałów tej imprezy. We Francji biało-czerwoni przegrali już w pierwszym meczu z Brazylią, po dogrywce, 5:6. Bohaterem spotkania okazał się zdobywca 4 goli - Ernest Wilimowski. Porażka z - jak się później okazało - trzecim zespołem świata oznaczała jednak pożegnanie z finałami mistrzostw.

W latach 30-tych rozgrywki ligowe przechodziły zawirowania regulaminowe. W 1933 roku nastąpił podział na dwie grupy, ale po roku wrócono do starego systemu. Najlepszym polskim klubem w latach trzydziestych był Ruch Chorzów. Niebiescy aż pięciokrotnie zdobyli wówczas mistrzostwo Polski. Tuż przed rozpoczęciem II Wojny Światowej nasza reprezentacja wygrała 4:2 z Węgrami, ówczesnymi wicemistrzami świata. W czasie okupacji hitlerowskiej Niemcy zakazali Polakom uprawiania sportu. Ale w piłkę grano w konspiracji. W Warszawie, Krakowie, Łodzi, Poznaniu, Radomiu i wielu innych miastach odbywały się regularne mecze.

Tuż po wojnie, 29 czerwca 1945 roku, reaktywowano w Krakowie Polski Związek Piłki Nożnej. Prezesem wybrano Tadeusza Kuchara, a w pierwszym zebraniu uczestniczyli przedstawiciele siedmiu okręgów. W 1946 roku wyłoniono pierwszego po wojnie mistrza Polski. Tytuł zdobyła Polonia Warszawa. Rok później pierwsze spotkanie rozegrała reprezentacja. W Oslo Polacy przegrali z Norwegią 1:3. W 1948 roku wznowiono rozgrywki ligowe, a mistrzem została Cracovia.

W 1949 roku miała miejsce pierwsza reforma ligi polegająca na zmniejszeniu liczby zespołów do 12 drużyn. W 1950 roku dalszy ciąg reform. Tym razem historyczne nazwy klubów zastąpiono dziwolągami. Pojawiły się zespoły Włókniarzy (ŁKS i Garbarnia), Kolejarzy (Lech i Polonia), drużyny gwardyjskie (Wisła), związkowe (Warta), budowlane (AKS) i wojskowe (CWKS zamiast Legii). Rok później wprowadzono kolejny regulaminowy dziwoląg. Pierwsze miejsce w lidze zajęła Wisła, ale tytuł mistrza Polski przyznano chorzowskiemu Ruchowi, który zdobył Puchar Polski. W pierwszej edycji reaktywowanych rozgrywek wystąpiło prawie 8 tysięcy drużyn. W 1952 roku nasza drużyna narodowa zagrała na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach. Sukcesów nie odniosła, podobnie jak osiem lat później w Rzymie.

Reprezentacja była zdolna jedynie do jednorazowych sukcesów. Tak jak w 1957 roku, gdy biało-czerwoni wygrali w Chorzowie ze Związkiem Radzieckim 2:1 w eliminacjach MŚ. Bramki zdobył legendarny Gerard Cieślik.

W 1962 roku doszło do kolejnej zmiany rozgrywek. PZPN zatwierdził cykl "jesień - wiosna". Decyzja o reorganizacji spowodowała, że mistrza Polski w przyśpieszonych rozgrywkach wyłoniono już w połowie roku, a mecze odbywały się w dwóch grupach: po 7 w każdej. Lata 60-te to era Górnika Zabrze, który jak na zawołanie wygrywał rozgrywki ligowe.

Zespół Lubańskiego, Szołtysika, Kostki i Oślizły był też pierwszym, i jak do tej pory jedynym polskim zespołem, który awansował do finału rozgrywek w europejskich pucharach. W 1970 roku Górnik przegrał w decydującym meczu, w Wiedniu, z Manchesterem City 1:2 w finale Pucharu Zdobywców Pucharów. W tym samym czasie do półfinału Pucharu Europy awansowała Legia Warszawa. Po sukcesach klubów przyszedł czas na reprezentację. Biało-czerwoni prowadzeni przez Kazimierza Górskiego zdobyli złoty medal olimpijski w Monachium (1972), srebro w Montrealu (1976) i medal za III miejsce w finałach MŚ w Niemczech (1974). Tomaszewski, Deyna, Gadocha, Lato, Szarmach, Kasperczak, Gorgoń - te nazwiska znał cały świat! Sukces nie został jednak właściwie wykorzystany. Srebrny medal podopiecznych Górskiego w 1976 roku w Montrealu uznano za porażkę i zasłużony trener ustąpił miejsca na ławce Jackowi Gmochowi. Pasjonaci futbolu do dziś zastanawiają się dlaczego biało – czerwoni nie odnieśli sukcesu na MŚ w Argentynie w 1978 roku. Mieliśmy wówczas teoretycznie najlepszy zespół w historii polskiej piłki. Rok ten nie był udany nie tylko z powodu niepowodzeń reprezentacji. W wypadku samochodowym zginął Prezes PZPN Edward Sznajder. Kryzys w naszym futbolu się pogłębiał. Reprezentacja pod wodzą Antoniego Piechniczka w najmniej oczekiwanym momencie, gdy w kraju trwał stan wojenny, wzniosła się na wyżyny swoich możliwości – z hiszpańskich MŚ przywiozła brązowy medal. Kadra pojechała jeszcze na kolejny mundial, ale był to niestety „łabędzi śpiew” biało – czerwonych, których zgodnie z „klątwą” Zbigniewa Bońka mieliśmy nie zobaczyć w finałach największej piłkarskiej imprezy przez dwadzieścia lat.

W 1988 roku PZPN zapowiedział kolejne reformy w lidze. Ekstraklasa miała liczyć 14 drużyn, druga liga 18, a III aż 64 (w czterech grupach). W 1991 roku prezesem PZPN został Kazimierz Górski, cztery lata później zmienił go Marian Dziurowicz. Największym sukcesem w tym czasie był srebrny medal drużyny Janusza Wójcika na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie (1992r.). Brak sukcesów pierwszej reprezentacji osłodziły nam udane występy juniorów. Reprezentacja U-16 (trener Andrzej Zamilski) zdobyła mistrzostwo Europy (1993r.). Później sukcesy zaczęli odnosić juniorzy Michała Globisza.

Najpierw wicemistrzostwo Starego Kontynentu w kategorii U-16 (1999r.), a później mistrzostwo w U-18 (2001r.). W eliminacjach do MŚ Korea – Japonia 2002 „klątwa Bońka” przestała działać i reprezentacja Polski, po 16 latach przerwy, awansowała do finałów mistrzostw świata. Występ w Korei nie był jednaj udany. Polacy prowadzeni przez Jerzego Engela nie wyszli z grupy eliminacyjnej. Podobny los spotkał cztery lata później kadrę prowadzoną przez Pawła Janasa. Mimo wielkich oczekiwań ze strony kibiców i mediów biało -czerwonym nie udało się przejść do fazy pucharowej Weltmaisterschaft 2006. Po turnieju wtext-decoration: underline;br / Niemczech kadrę przejął Holender Leo Beenhakker.
W 1999 roku nowym prezesm PZPN został Michał Listkiewicz. Od tego czasu rozpoczął się trudny proces zmian i MsoNormalbr /text-decoration: underline;span style=reform w polskiej piłce. Zmiany systemu rozgrywek (w 2001 roku wprowadzono podział na grupy: mistrzowską i spadkową, później zredukowano liczbę zespołów w ekstraklasie do 14), wprowadzenie systemu licencyjnego mającego za zadanie dostosowanie struktury polskich klubów do europejskich wymagań, wdrożenie jednolitego systemu szkolenia młodzieży, poprawa bazy oraz infrastruktury - to wciąż najważniejsze zadania stojące pod polską piłką nożną na początku XXI wieku.

Mimo, iż zjazd założycielski obradował w Warszawie, pierwszą siedzibą PZPN – do roku 1928 - był Kraków, który po zakończeniu II wojny światowej ponownie stał się na krótko centrum zarządzania polską piłką. Jednakże to warszawska kamienica przy Al. Ujazdowskich 22 najbardziej kojarzy się z siedzibą futbolowych władz, gdzie piłkarska centrala mieściła się przez 52 lata (1947 – 1999). Obecnie biuro PZPN znajduje się nieopodal warszawskiej starówki na ul. Miodowej 1.
Polski Związek Piłki Nożnej w grudniu 2007 roku obchodził 88. rocznice istnienia. W tym czasie Związkiem kierowało 23 prezesów. Najdłużej futbolowej centrali przewodził Władysław Bończa - Ujazdowski, który tę zaszczytną funkcję sprawował przez ponad 12 lat (1928- 1937 oraz 1946-1949). Reprezentacja Polski siedmiokrotnie grała w finałach mistrzostw świata, dwa razy zajmując trzecie miejsce. Z dobrej strony bspan style=iało –text-decoration: underline;br / czerwoni zaprezentowali się wielokrotnie na Igrzyskach Olimpijskich. Dopiero w 2007 roku Polska zakwalifikowała się po raz pierwszy do mistrzostw Europy. Wydaje się to wręcz nieprawdopodobne, ale nawet dla „złotej jedenastki” Kazimierza Górskiego eliminacje do kontynentalnego championatu okazały się zbyt wielkim wyzwaniem. Niemoc udało sie przełamać dopiero holenderskiemu trenerowi "Orłów" Leo Beenhakkerowi. Rok 2007 to jeszcze jeden wielki sukces na arenie miedzynarodowej. UEFA zdecydowała powierzyć Polsce i Ukrainie organizację Euro 2012. Było to z pewnością jedno z najważniejszych wydarzeń w historii polskiego f/spanFormacja 4-3-3utbolu.

ROZGRYWKI MIĘDZYNARODOWE

Mistrzostwa Świata

1938 (1 runda)

1974 (3 miejsce)

1978 (miejsca 5-8)

1982 (3 miejsce)

1986 (1/8 finału)

2002 (faza grupowa)

2006 (faza grupowa)


Mistrzostwa Europy

1960 – 2004 (nie zakwalifikowała się)

2008 (faza grupowa)

2012 (ma prawo startu jako współgospodarz)

Igrzyska Olimpijskie

1924 (I runda)

1936 (4 miejsce)

1952 (II runda)

1960 (I runda)

1972 (złoty medal)

1976 (srebrny medal)

1992 (srebrny medal)



Największe osiągnięcia

złoty medal za 1. miejsce Igrzysk Olimpijskich Monachium'1972

srebrny medal za 2. miejsce Igrzysk Olimpijskich Montreal'1976

srebrny medal za 2. miejsce Igrzysk Olimpijskich Barcelona'1992

3. miejsce Mistrzostw Świata RFN'1974

3. . miejsce Mistrzostw Świata Hiszpania'1982

Historyczne mecze


Debiut

Budapeszt (Węgry) – 18 grudnia 1921 Węgry 1:0 Polska (towarzyski)

Skład Polski: Jan Loth – Ludwik Gintel, Artur Marczewski – Zdzisław Styczeń, Stanisław Cikowski, Tadeusz Synowiec (kapitan), Stanisław Mielech, Wacław Kuchar, Józef Kałuża, Marian Einbacher, Leon Sperling


Największe zwycięstwo Polski

Kielce (Polska) – 1 kwietnia 2009 Polska 10:0 San Marino (eMŚ)


Największa porażka Polski

Kopenhaga (Dania) – 26 czerwca 1948 Dania 8:0 Polska (towarzyski)


Pierwszy mecz w Polsce


Kraków (Polska) – 14 maja 1922 Polska 0:3 Węgry (towarzyski)


Pierwsze zwycięstwo

Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1:2 Polska (towarzyski)


Pierwszy gol dla Polski

Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1:2 Polska (towarzyski)

Józef Klotz – w 23 minucie z rzutu karnego (na 0:1)



Najszybszy gol dla Polski

Kielce (Polska) – 1 kwietnia 2009 Polska 10:0 San Marino (eMŚ)

Rafał Boguski – w 26 sekundzie meczu


Pierwsze zwycięstwo w Polsce

Łódź (Polska) – 29 czerwca 1924 Polska 2:0 Turcja (towarzyski)


Pierwszy mecz na igrzyskach olimpijskich

Paryż (Francja) – 26 maja 1924 Polska 0:5 Węgry (IO)


Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw świata


Warszawa (Polska) – 15 października 1933 Polska 1:2 Czechosłowacja (eMŚ)


Pierwszy mecz na mistrzostwach świata

Strasburg (Francja) – 5 czerwca 1938 Polska 5:6 Brazylia (MŚ)


Pierwszy mecz po wojnie

Oslo (Norwegia) – 11 czerwca 1947 Norwegia 3:1 Polska (towarzyski)


Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw Europy


Chorzów (Polska) – 28 czerwca 1959 Polska 2:4 Hiszpania (eME)


Pierwszy mecz na mistrzostwach Europy

Klagenfurt (Austria) – 8 czerwca 2008 Niemcy 2:0 Polska (ME)